Historia Koła Żywego Różańca
Różaniec dzięki swej łatwości i prostocie jest najpopularniejszą modlitwą wiernych Kościoła Katolickiego. Nie jest to modlitwa urzędowa Kościoła. Nie wchodzi do oficjalnej liturgii, jest natomiast modlitwą prywatną wiernych.
Spopularyzowali tę modlitwę Święci Pańscy, a upowszechniał ją św. Dominik, który uważany jest za Ojca Różańca Świętego. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV w. dzięki bł. Hanusowi a la Roche /dominikanin/. On ustalił liczbę 150 „Zdrowaś Ma-ryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił modlitwą „Ojcze Nasz”. Wtedy też ostatecznie ustalono liczbę 15 tajemnic i podzielono je na 5 tajemnic radosnych, 5 tajemnic chwalebnych i 5 tajemnic bolesnych. I tak było do roku 2002, kiedy to Papież Jan Paweł II 16.X.2002 r. dodał część IV różańca świętego – Tajemnicę Światła. Rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa i Jego Matki dodano w wiekach późniejszych. Zwrócił na to uwagę papież Pius V bullą z dnia 17.III.1569 r. Nadało to różańcowi formę rozmyślania i kontemplacji Ewangelii, co pozwala nie tylko lepiej poznać życie Jezusa, ale także je naśladować.
Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła. Sami papieże zachęcali wiernych do jej odmawiania po zwycięskiej bitwie pod Lepanto. Pius V 7.X.1571 r. ustanowił święto Matki Boskiej Różańcowej, zaś papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem 1716r. rozszerzył święto Matki Boskiej Różańcowej na cały Kościół. W roku 1885 papież Leon XII polecił odmawiać różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo Różańca Świętego, módl się za nami”.
Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawieniach w Lourdes 1858r., w Fatimie 1917, w Pompejach, koło Neapolu w roku 1875 i w wielu innych miejscach ( np. Kanada, Filipiny, Meksyk i w polskim Gietrzwałdzie ) wzywa do modlitwy różańcowej.
Zanim powstał „Żywy Różaniec”, znany był tzw. Wieczny różaniec. Został on założo-ny w Bolonii w 1635r. przez o. Tymoteusza Ricci. Wierni na ochotnika zgłaszali się, wyzna-czając sobie godzinę dnia czy nocy, aby raz w roku odmówić różaniec.
„Żywy Różaniec” jest zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Organizacja ta odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi. Żywy różaniec – dziś tak popularny, założyła Sługa Boża Paulina Maria Jaricot w Lyonie w 1926r. Zatwierdził go papież Grzegorz XVI w 1832r. Koła Żywego Różańca są wspólnotami, które pełnią misję głoszenia Ewangelii przez modlitwę różańcową podejmowaną w intencjach Kościoła. Żywy Różaniec składa się z Żywych Róż. Każda Róża składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie jedną tajemnicę różańcową, w taki sposób, by w jednej Żywej Róży były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwudziestu. Wstępując do Koła Żywego Różańca, jego człon-kowie deklarują dochowanie wierności Bogu oraz trwanie w dobrym. Z tym postanowieniem wiążą się kolejne zobowiązania, polegające na wielbieniu i naśladowaniu Maryi oraz wy-strzeganiu się grzechów ciężkich. Na czele koła stoi zelator lub zelatorka. Zmiany tajemnic różańcowych odbywają się co miesiąc. Przynależność do danej Róży pociąga za sobą nastę-pujące obowiązki:
1. Zapisywanie się do rejestru członków.
2. Wierne odmawianie jednej dziesiątki modlitwy różańcowej z rozmyślaniem konkret-nej tajemniczki każdego dnia.
3. Gorliwy udział w miesięcznym nabożeństwie zmiany tajemnic różańcowych i wszyst-kich przewidywanych spotkaniach.
4. Udział w nabożeństwach październikowych, gdzie jest to możliwe oraz głębsze prze-żywanie świąt ku czci Najświetszej Maryi Panny.
5. Pogłębione życie sakramentalne i szczególna aktywność w życiu wspólnoty parafial-nej.
6. Pokonywanie prostej i pewnej drogi do świętości przez naśladowanie cnót Matki Bo-żej.
7. Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
Zelator koła podejmuje jeszcze dodatkowe obowiązki:
1. Sprawdza obecność członków na spotkaniach.
2. Dostarcza tajemnicę z intencją modlitewną nieobecnym.
3. Czuwa, by Róża posiadała pełny skład – 20 osób.
4. Utrzymuje stałą łączność między członkami i opiekunem.
5. Zachęca członków do gorliwej modlitwy i działalności apostolskiej.
6. Odwiedza chorych członków i otacza ich troskliwością.
7. Pilnuje, aby Róża wypełniała podjęte przez siebie zadania.
¤ Napisane przez admin
dnia lipca 17 2009
2204 czytań ·
